To polska, srebrzystoniebieska odmiana. Świerk kłujący Białobok jest bardzo odporny na mróz, suszę i choroby. Nie łysieje od dołu.
Świerk kłujący Białobok ma srebrzystoniebieski kolor i asymetryczny kształt. Ładnie się prezentuje np. na zielonym tle innych iglaków. Fot. Niepodlewam
Inne nazwy: Picea pungens Białobok, Świerk srebrny Białobok
Rok wyhodowania: lata 30. XX wieku
Hodowca: Jan Białobok (Polska)
Wysokość: około 5 m
Szerokość: około 2 m
Świerk kłujący Białobok rośnie dość wolno. Przyrasta po 10-15 cm rocznie.
Ma asymetryczny pokrój, podobny do klasycznej choinki. Powodem jest skłonność tej odmiany do wytwarzania kilku przewodników. Dlatego szczególnie w młodym wieku świerk kłujący Białobok przypomina często rozłożysty krzew. Jest bardzo gęsty. Nie łysieje od dołu.
Liście: srebrzystoniebieskie igły; wiosenne młode przyrosty są kremowe
Igły świerka Białobok są krótkie i kłujące. Mają po 1-3 cm długości. Ze względu na srebrzystoniebieski kolor jest popularnie nazywany świerkiem srebrnym.
Igły świerka kłującego Białobok. Fot. Niepodlewam
Gleba: przeciętna; odczyn obojętny (pH 6,8-7,2)
Świerk kłujący Białobok jest niewybredny. Można go sadzić nawet na piasku. Jest też tolerancyjny do jej odczynu.
Podlewanie: rzadko
Tylko młode świerki kłujące podlewa się umiarkowanie. Potem nie jest to potrzebne.
W odróżnieniu od innych gatunków świerków, Białobok korzeni się głęboko. Nie jest wrażliwy na suszę.
Stanowisko: słoneczne
W półcieniu świerk kłujący Białobok gorzej się wybarwia i jest mniej gęsty.
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków
Świerk kłujący Białobok pięknie wygląda na tle zielonego tła, np. trawnika lub innych iglaków. Wtedy najlepiej jest podkreślony jego srebrzysty kolor.
Świerk kłujący Białobok ma asymetryczny pokrój. Często wypuszcza po kilka przewodników. Fot. Niepodlewam
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Świerk kłujący Białobok jest odporny na największe mrozy. Nie wymaga ochrony przed mrozem.
Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)
Świerk kłujący Białobok nie potrzebuje mocnego cięcia co roku. Cięcie wystarczy ograniczyć do cięcia korygującego, by nadać mu bardziej regularny pokrój choinki. Gdy za bardzo się rozrośnie, można go przyciąć mocniej, np. skrócić główny i boczne przewodniki. Ze względu na swój asymetryczny pokrój świerk kłujący Białobok nie traci na wyglądzie.
Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać.
Choroby i szkodniki: odmiana odporna na choroby
Jeśli wiosna jest ciepła, słoneczna i bezwietrzna, świerk kłujący Białobok może atakować mszyca świerkowa. By ograniczyć jej liczebność, można spryskiwać świerk silnym strumieniem wody.
Gdy na gałązkach tworzą się galasy (nibyszyszki), trzeba je zrywać i niszczyć. To szkodnik świerków – ochojnik.
Świerk kłujący Białobok nie ogołaca się od dołu. Fot. Niepodlewam
Warto wiedzieć
- W naturze świerki kłujące rosną w Ameryce Północnej. Dorastają do 40 m wysokości. Odmiana Białobok jest jedną z mniejszych. Jest uważana za jedną z najlepszych. Inną ciekawą polską odmianą jest świerk kłujący Tomek.
