To karłowa odmiana. Świerk serbski Peve Tijn ma igły w trzech kolorach: zielonym, srebrzystoniebieskim i żółtym. Idealny do małych ogródków.

Świerk serbski Peve Tijn to malutka odmiana, świetna do niewielkich ogrodów. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Picea omorika Peve Tijn

Wysokość: około 1 m

Szerokość: około 1 m

Świerk serbski Peve Tijn rośnie bardzo wolno. To karzełek wśród świerków.

W pierwszych 10 latach świerk serbski Peve Tijn jest prawie kulisty. Potem przyjmuje kształt lekko stożkowy. Nie łysieje od dołu.

Liście: trzykolorowe igły – zielone, srebrzystoniebieskie i zółte

Świerki serbskie Peve Tijn mają igły krótkie (1-2 cm), płaskie, kłujące.

Gleba: przeciętna; odczyn od kwaśnego do zasadowego (pH 5,5-8)

Świerk serbski Peve Tijn jest niewybredny. Bardzo dobrze rośnie nawet na piasku. Korzeni się płytko.

Podlewanie: rzadko

Jedynie młode świerki serbskie Peve Tijn podlewa się umiarkowanie. Dobrze znosi zarówno suszę, jak i wilgoć (może rosnąć obok często podlewanych trawników).

Świerki serbskie Peve Tijn mają igły w aż 3 kolorach. Fot. Niepodlewam

Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków, małe skalniaki i ogrody, donice, cmentarze

Świerk serbski Peve Tijn pięknie się komponuje z iglakami o niebieskim (srebrnym), żółtym i zielonym zabarwieniu igieł.

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Świerk serbski Peve Tijn nie wymaga żadnego zabezpieczenia przed mrozem.

Cięcie: nie ma potrzeby

Świerk serbski Peve Tijn jest tak mały, że nie potrzebuje cięcia. Jeśli jednak trzeba to zrobić, to najlepiej w kwietniu, maju lub w czerwcu (IV-VI).

Choroby i szkodniki: odmiana odporna na choroby

Świerk serbski Peve Tijn rośnie zdrowo. Jedynie gdy wiosna jest ciepła, słoneczna i bezwietrzna, może go atakować mszyca świerkowa. Prosty sposób ograniczenia jej liczebności to spryskiwanie świerków silnym strumieniem wody.

Inne szkodniki atakujące świerki to ochojniki. Gdy na gałązkach tworzą się galasy, trzeba je obrywać i niszczyć.