To stara odmiana sprzed 1858 roku. Grusza Amanlisa rośnie zdrowo. Ma pyszne, rozpływające się w ustach owoce. Kiedyś sadzono ją w ogrodach szkolnych, bo gruszki Amanlisy były przysmakiem dzieci.
Grusza odmiany Amanlisa – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883 (ze zborów biblioteki Wageningen UR).
Inne nazwy: Amanlis, Amanlis Butterbirn, Amanlis Butterbirne, Beurre d Amanlis, D`Albert, Hubard, Poire Amanlis, Wilhelmine
Pochodzenie: przed 1858 rokiem (Francja)
Dojrzewanie: wrzesień (IX)
Owoce: duże i średnie (długość 8-9 cm); ładny, gruszkowaty kształt (czasami lekko niekształtny); zielone z lekkim rumieńcem i rdzawymi plamkami; skórka lekko szorstka, miąższ biały, bardzo soczysty, smaczny, miękki, lekko korzenny i kwaskowaty
Przeznaczenie: odmiana deserowa, świetna do jedzenia na surowo, ale także do suszenia
Owoce nadają się tylko do krótkiego przechowywania (w chłodzie, maksymalnie do października). Nie można ich także transportować (są zbyt miękkie).
Gleba: najlepsza jest piaszczysta; na glebach ciężkich owoce Amanlisy są wodniste
Stanowisko: koniecznie słoneczne; najlepiej osłonięte od wiatru (silny wiatr może przedwcześnie strącać owoce)
To odmiana wrażliwa na brak słońca. Owoce z zacienionego drzewa nie mają rumieńców, są koloru trawy i mniej smaczne.
Odporność: dobra, ale młode drzewka mogą przemarzać (trzeba je zabezpieczyć na zimę)
Amanlisa rośnie zdrowo i szybko, obfituje obficie, ale czasami co drugi rok. Bywa atakowana przez choroby grzybowe, ale radzi sobie z nimi bez chemii. Drzewo jest rozłożyste.
Ciekawostki
- Amanilisa to bardzo stara odmiana francuska. Została znaleziona w 1858 r. Wyrosła z przypadkowej siewki w wiosce Amanlis.
- Na przełomie XIX i XX wieku była przysmakiem polskich dzieci. Sadzono ją m.in. w ogrodach szkolnych.
- Grusza Amanlisa to dziś rzadkość w Polsce. Jest jednak uprawiana np. w Norwegii (pod nazwą Amanlis).
- Amanlisa była polecana do uprawy przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.
Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” z 1912 roku Edmunda Jankowskiego
*”Deutsche Pomologie” z 1882-1883 roku Wilchelma Lauche
Publikacja ryciny z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
