To stara odmiana o tak smacznych owocach, że Anglicy i Francuzi toczyli w XIX wieku spory, kto ją odkrył. Grusza Dobra Ludwika jest niewymagająca. Nadaje się do sadzenia w górach.
Grusza odmiany Dobra Ludwika – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.
Inne nazwy: Bonne de Longueval, Bonne Louise d Avranches, Gute Louise von Avranches, Louise Bonne d Avranches, Louise Bonne de Jersey, Ludwika z Awransz, Prince Germain, William IV
Pochodzenie: około 1780 roku (Francja)
Dojrzewanie: październik (X)
Owoce: średniej i dużej wielkości (długość 8-10 cm); zielonożółte z rumieńcem; skórka cienka, połyskująca, z czerwonymi i punktami i rdzawymi plamkami; ogonek zielonkawy, zwykle ustawiony skośnie; miąższ biały, bardzo smaczny, miękki, słodki, rozpływający się w ustach
Owoce gruszy Dobrej Ludwiki dojrzewają stopniowo. Dlatego można je zbierać na bieżąco przez około 4 tygodnie.
Przeznaczenie: odmiana deserowa, świetna do jedzenia na surowo; nadaje się także do suszenia
Gleba: Dobra Ludwika nie jest wymagająca; toleruje słabszą glebę, ale posadzona na żyznej rodzi większe owoce
Stanowisko: słoneczne
Grusza Dobra Ludwika nadaje się nawet do uprawy w górach. Daje się łatwo formować.
Odporność: dobra; młode drzewka może uszkadzać mróz, zwłaszcza na glebach ciężkich, więc należy je zabezpieczać na zimę; lekko podatna na choroby grzybowe
Ogólnie grusza Dobra Ludwika rośnie jednak zdrowo. Uważa się ją za ładnie rosnące drzewo i obficie owocujące.
Ciekawostki
- Dobra Ludwika to stara odmiana francuska. Wyhodowano ją około 1780 roku.
- Jej odkrywca nazywał się M. de Longueval. Kupił dom z ogrodem, gdzie rosła właśnie owa grusza, której owoce go zachwyciły. Nową odmianą upamiętnił żonę – pierwsza nazwa tej gruszy to Bonne de Longueval. Ponoć jego żona była dobra i piękna, tak jak ta gruszka.
- Na początku XIX wieku toczono spory, skąd właściwie pochodzi grusza Dobra Ludwika. Były głosy, że z wyspy Jersey, czyli byłaby to raczej odmiana angielska niż francuska. Inni zaś twierdzili, że drzewka Dobrej Ludwiki zawieziono tam z Francji.
Anglicy tak bardzo polubili gruszki tej odmiany (i byli przekonani, że to odmiana angielska), że nazywali ją William IV, na część swojego króla Williama IV (1765-1837). Dziś o tej nazwie mało kto pamięta.
- Gruszki Dobra Ludwika były kiedyś często portretowane na obrazach. Są bowiem kształtne, z ładnym rumieńcem, duże.
- Grusza Dobra Ludwika była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.
Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” z 1912 roku Edmunda Jankowskiego
*„Sadownictwo gospodarskie” z 1902 roku Władysława Tynieckiego
*„Ogrodnik Polski” z 1885 i 1903 roku
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku
Publikacja ryciny z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
