To odmiana karłowa. Sosna wejmutka Horsford nadaje się na małe skalniaki, bonsai oraz uprawy w donicach. Ładnie pachnie żywicą.
Sosna wejmutka Horsford to karłowa odmiana. Jest idealna do małych ogrodów. Fot. Niepodlewam
Inne nazwy: Pinus strobus Horsford, Sosna amerykańska Horsford, Wejmutka Horsford
Wysokość: 70 cm
Szerokość: 1 m
Sosna wejmutka Horsford to odmiana karłowa, gęsta, mocno rozgałęziona. Bardzo wolno rośnie – zwykle 3-5 cm rocznie.
Liście: igły o długości 5 cm (kłujące)
Sosna wejmutka Horsford ma igły zielone, cienkie. Bardzo ładnie, delikatnie pachną żywicą. Igły są zebrane po 5 w pęczkach. To sprawia, że sosna wejmutka Horsford wygląda, jakby miała zielone futro.
Igły sosny wejmutki Horsford. Fot. Niepodlewam
Gleba: przeciętna; odczyn pH 4,5-6,8
Sosna wejmutka Horsford ma małe wymagania co do ziemi. Bardzo dobrze znosi różne rodzaje gleby.
Podlewanie: nie ma potrzeby
Podlewania wymagają jedynie młode sosny wejmutki Horsford po posadzeniu.
Stanowisko: słoneczne
Sosna wejmutka Horsford potrzebuje dużo słońca. Jedynie w młodym wieku znosi lekki półcień.
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze lub grupa kilku sztuk, skalniaki, bonsai, uprawa w donicach
Sosna wejmutka Horsford to jedna z najmniejszych sosen. Nadaje się do małych ogródków.
Sosna wejmutka Horsford, gdy rośnie w słońcu, przypomina iglaste futro. Fot. Niepodlewam
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Sosna wejmutka Horsford jest odporna na ekstremalne mrozy. Nie trzeba jej zabezpieczać na zimę. Młode egzemplarze korzystnie jest ściółkować na zimę. Jeśli zima jest bardzo mroźna i bezśnieżna, sosna wejmutka Horsford nie może pobierać wody z ziemi (mają płytkie korzenie). Jej igły mogą wtedy lekko żółknąć.
Sosna wejmutka Horford lubi chłód. Można ją sadzić na terenach, gdzie często zalegają zimne mgły.
Cięcie: marzec-kwiecień (III-IV)
Sosna wejmutka Horford rośnie wolno i rzadko wymaga cięcia
Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać. Sosna wejmutka Horsford zalewa je własną żywicą, która niszczy drobnoustroje.
Aby sosna wejmutka Horsford była jeszcze bardziej miniaturowa i gęsta, co roku trzeba usuwać młode, wiosenne przyrosty. Ucina się lub łamie połowę młodych przyrostów, zanim rozwiną się igły.
Do końca lutego (II) można też wyłamywać pączki sosny wejmutki. Najlepszy jest etap, gdy pączki mają przylegające łuski i są pokryte żywicą.
Choroby i szkodniki: średnia
Sosnę wejmutkę atakuje rdza wejmutkowo-porzeczkowa. To jej najgroźniejsza choroba. Aby jej uniknąć, nie należy sadzić wejmutek obok porzeczek.
Ze szkodników uciążliwe mogą być ochojnik sosnowy oraz zwójka sosnóweczka.
Sosna wejmutka Horsford lubi czyste środowisko. Nie najlepiej toleruje spaliny, smog, miejskie zanieczyszczenia.
Żółknięcie igieł sosny wejmutki Horsford może być spowodowane zanieczyszczeniami środowiska, np. spalinami. Fot. Niepodlewam
Warto wiedzieć
- Sosna wejmutka Horsford to odmiana amerykańska. Pochodzi ze stanu Vermont w USA, który sosnę wejmutkę ma na fladze. Wyhodował ją Wiliam Horsford około 1961 roku.
- Sosna wejmutka Horford ma oddzielne kwiaty żeńskie i męskie. Pyłek przenosi wiatr. Zawiązuje szyszki, gdy ma co najmniej 5 lat.
- Sosna wejmutka była używana w medycynie indiańskiej, m.in. przez Irokezów. Indianie robili z niej np. leki na trudno gojące się rany. W czasie głodu zaś korę (wewnętrzną część) mielili na mąkę i piekli z niej placki.
