sosna wejmutka

Sosna wejmutka Blue Shag – uprawa i odporność

Jest karłowa i pięknie pachnie żywicą. Sosna wejmutka Blue Shag ma igły w niebieskozielonym kolorze. Nadaje się na skalniaki.

Sosna wejmutka Blue Shag to karłowa odmiana. Jej igły są zielone w odcieniu niebieskim. Ślicznie pachnie. Fot. Niepodlewam

Sosna wejmutka Blue Shag to karłowa odmiana. Jej igły są zielone w odcieniu niebieskim. Ślicznie pachnie. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Pinus strobus Blue Shag, Sosna amerykańska Blue Shag, Wejmutka Blue Shag

Wysokość: 2 m

Szerokość: 1,5 m

Sosna wejmutka Blue Shag to odmiana karłowa, bardzo gęsta, silnie rozgałęziona. Z daleka wygląda jak puchaty krzak pokryty futrem.

Sosna wejmutka Blue Shag rośnie wolno – około 10 cm rocznie.

Liście: igły o długości 5 cm (kłujące)

Sosna wejmutka Blue Shag ma igły niebieskozielone, cienkie. Odcień niebieski jest szczególnie dobrze widoczny na starszych igłach. To sprawia, że gdy wiosną pojawiają się młode igły, sosna wejmutka Blue Shag sprawia wrażenie, jakby była dwukolorowa: zielona i niebieskozielona.

Igły pięknie pachną żywicą.

Sosna wejmutka Blue Shag jest tak gęsta, że wygląda jakby miała zielone futro. Fot. Niepodlwam

Sosna wejmutka Blue Shag jest tak gęsta, że wygląda jakby miała zielone futro. Fot. Niepodlwam

Gleba: przeciętna; odczyn pH 4,5-6,8

Sosna wejmutka Blue Shag ma małe wymagania co do ziemi.

Podlewanie: nie ma potrzeby

Podlewania wymagają jedynie młode sosny wejmutki Blue Shag po posadzeniu.

Stanowisko: słoneczne

Sosna wejmutka Blue Shag potrzebuje bardzo dużo słońca. Tylko w młodym wieku znosi lekki półcień.

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze lub grupa kilku sztuk, skalniaki, bonsai, uprawa w donicach

Sosna wejmutka Blue Shag nadaje się do małych ogródków i dużych ogrodów. Pełne rozmiary osiąga po około 20 latach..

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Sosna wejmutka Blue Shag jest odporna na ekstremalne mrozy. Nie trzeba jej zabezpieczać na zimę. Młode egzemplarze warto ściółkować na zimę, aby zapobiec wysuszeniu ziemi. Jeśli zima jest bardzo mroźna i bez śniegu, sosna wejmutka Blue Shag nie może pobierać wody z ziemi (ma płytkie korzenie). Może wtedy lekko żółknąć.

Sosna wejmutka Blue Shag lubi chłód. Świetnie rośnie w obniżenia terenu, gdzie często snuje się mgła.

Cięcie: marzec-kwiecień (III-IV)

Sosna wejmutka Blue Shag rośnie wolno i bardzo rzadko wymaga cięcia

Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać. Sosna wejmutka Blue Shag zalewa je żywicą, która niszczy drobnoustroje.

Aby sosna wejmutka Blue Shag była jeszcze bardziej niska i gęsta, co roku warto usuwać młode, wiosenne przyrosty. Ucina się lub łamie połowę młodych przyrostów, zanim rozwiną się igły.

Do końca lutego (II) można też wyłamywać pączki sosny wejmutki. Najlepszy jest etap, gdy pączki mają przylegające łuski i są pokryte żywicą.

Choroby i szkodniki: średnia

Sosnę wejmutkę atakuje rdza wejmutkowo-porzeczkowa. To jej najgroźniejsza choroba. Aby jej uniknąć, NIGDY nie należy sadzić wejmutek obok porzeczek.

Ze szkodników uciążliwe mogą być ochojnik sosnowy oraz zwójka sosnóweczka.

Sosna wejmutka Blue Shag lubi czyste środowisko. Może zrzucać igły pod wpływem spalin, smogu, miejskich zanieczyszczeń.

Lekkie zażółcenie igieł sosny wejmutki Blue Shag może być objawem zimowego przesuszenia. Fot. Niepodlewam

Lekkie zażółcenie igieł sosny wejmutki Blue Shag może być objawem zimowego przesuszenia. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Sosna wejmutka Blue Shag to odmiana amerykańska. Wyhodował ją dr Sidney Waxman (1923-2004) z University of Connecticut w 1986 roku. Dr Waxman był wielkim miłośnikiem sosen wejmutek. Z jego hodowli pochodzą także m.in. sosny Green Shadow, Sand Castle, Sea Urchin. Pozyskiwał je czasami w nietypowy sposób… strzelał z karabinu do czarcich mioteł tworzących się wysoko na sosnach wejmutkach. Następnie zestrzelone gałązki szczepił i rozmnażał. Nowe odmiany rozdawał szkółkarzom.
  • Sosna wejmutka Blue Shag ma oddzielne kwiaty żeńskie i męskie. Pyłek przenosi wiatr. Zawiązuje szyszki, gdy ma co najmniej 5 lat.
  • Sosna wejmutka była używana w medycynie indiańskiej, m.in. przez Irokezów, na trudno gojące się rany. W czasie głodu Indianie mieli korę (wewnętrzną część) na mąkę i robili z niej placki.