To pnącze świetne do półcienia. Hortensja pnąca lubi wspinać się po murach i dużych drzewach. Ma białe kwiaty lecz jej ozdobą są głównie liście.

Pochodzenie: Azja

Inne nazwy: Hydrangea anomala, Hydrangea petiolaris

Cechy: pnącze

Długość: do 20 m

Hortensja pnąca rośnie wolno – około 20 cm rocznie. Pędy są zawsze splątane, więc w rzeczywistości wydaje się mniejsza.

Hortensję pnącą można uprawiać również jako niski krzew zadarniający, podobnie jak bluszcz pospolity.

Kwitnienie: maj – lipiec (V-VII)

Kwiaty: białe; zebrane w kwiatostany

Hortensja pnąca kwitnie na pędach jednorocznych. W jej kwiatostanach są dwa rodzaje kwiatów: płonne – bardziej okazałe i płodne – drobniejsze.

Kwiaty hortensji pnących są mało dekoracyjne. Hortensja pnąca jest ozdobna przede wszystkim z liści.

Zapach: niewyczuwalny lub delikatny; przyjemny z nutą miodu

Liście: zielone i pstre; małe i średniej wielkości, w kształcie serca

Gleba: żyzna, próchnicza, lekko wilgotna; odczyn od kwaśnego do lekko kwaśnego (pH 5-6,5)

Hortensja pnąca jest tolerancyjna co do żyzności i odczynu ziemi. Toleruje nawet odczyn obojętny gleby (pH 7). Najbardziej jest wrażliwa na brak wody, zwłaszcza w młodym wieku.

Podlewanie: umiarkowane

Hortensja pnąca, zwłaszcza młoda, źle rośnie w suchej ziemi. Potrzebuje podlewania systematycznego lecz nie za dużo.

Starsze hortensje dobrze znoszą brak wody. Podlewa się je rzadziej, w czasie suszy.

Hortensja pnąca lubi wilgoć w powietrzu, np. od stawu czy strumienia. Dobrze rośnie przy murach ceglanych i kamiennych.

Nawożenie: maj, czerwiec i ewentualnie lipiec

Hortensję pnącą nawozi się 2-3 razy w sezonie. Zbyt obfite nawożenie sprawia, że rośnie silnie. W efekcie najmłodsze pędy słabiej drewnieją przed zimą i mogą przemarzać.

Przesadzanie: nie ma potrzeby

Rozmnażanie: odkłady poziome

Długie pędy hortensji pnącej, gdy zetkną się z ziemią, łatwo ukorzeniają się same. Ukorzenianie można przyśpieszyć przez przyginanie ich i obsypywanie ziemią. Pędy z korzonkami odcina się sekatorem, tnie na kawałki (20-30 cm) i sadzi w nowym miejscu.

Sadzenie: kwiecień – maj (IV-V) oraz sierpień – wrzesień (VIII-IX)

Stanowisko: półcień; toleruje słońce i cień

Uwaga! Więcej słońca potrzebują hortensje pnące o pstrych liściach.

Przeznaczenie: ogrody zacienione, leśne, w stylu angielskim; pojedyncze egzemplarze oraz grupy na ogrodzeniach, pergolach, trejażach, altanach, murach, wysokich drzewach oraz innych mocnych podporach

Hortensja pnąca przyczepia się do podpór przy pomocy korzonków przybyszowych, tak jak np. bluszcz pospolity. Unikać trzeba sadzenia hortensji pnących przy ażurowych siatkach, bo ich korzonki przybyszowe nie mogą się do nich przyczepiać.

Hortensja pnąca lubi rosnąć np. w towarzystwie cisów.

Wytrzymałość na mróz: dobra

Hortensja pnąca dobrze zimuje, ale jeśli jej pędy zdrewnieją przed zimą. Dlatego młode, świeżo posadzone hortensje pnące warto lekko zabezpieczyć przed mrozem, np. liśćmi. Unikać trzeba nawożenia po 15 lipca (VII), by wyhamować wzrost młodych pędów.

Cięcie: zwykle nie ma potrzeby

Hortensja pnąca nie wymaga przycinania co roku. Rośnie wolno i najlepiej wygląda, gdy ma naturalnie splątane pędy. Jeżeli trzeba skrócić hortensję pnącą, to najlepszy jest marzec (III).

W marcu (III) usuwa się też przemarznięte pędy.

Choroby i szkodniki: odporna

Hortensja pnąca rośnie zdrowo, nie sprawia większych problemów. Jeśli choruje, to najczęściej z powodu zbyt suchej ziemi.

Ciekawe odmiany hortensji pnącej

• Cordifolia – liście zielone
• Firefly – liście pstre

Warto wiedzieć

• Hortensja pnąca nie jest jedyną uprawianą w ogrodach Polsce. To także m.in. hortensja bukietowa (Hydrangea paniculata), hortensja dębolistna (Hydrangea quercifolia), hortensja krzewiasta (Hydrangea arborescens), hortensja ogrodowa (Hydrangea macrophylla).