Jest uprawiana dla orzechów i jako roślina ozdobna. Leszczyna pospolita nie jest wymagająca. Najlepiej owocuje na słonecznych stanowiskach.

Cechy: wysoki krzew lub niskie drzewko

Leszczyna pospolita jest uprawiana dla jadalnych orzechów oraz jako krzew ozdobny. W zależności od odmiany leszczyny mają liście zielone lub czerwone, pędy proste albo pogięte.

Inne nazwy: Corylus avellana, Leszczyna, Orzech laskowy

Pochodzenie: Europa i Azja

Leszczyna pospolita rośnie dziko w polskich lasach. W ogrodach najlepiej sadzić szlachetne odmiany leszczyny. Mają większe orzechy i bardziej obficie owocują.

Bardzo często to krzyżówki leszczyny pospolitej z innymi gatunkami leszczyn. Odmiany szlachetne bywają też szczepione np. na leszczynie tureckiej.

Wysokość: 2-5 m

Szerokość: 2-3 m

Kwitnienie: luty – kwiecień (II-IV)

Kwiaty: żeńskie – karminowe, męskie – żółte

Leszczyna pospolita ma oddzielne kwiaty żeńskie i męskie (na tym samym krzaku). Niepozorne kwiaty żeńskie trudno zauważyć, mimo że są karminowe. Po zapyleniu rozwijają się z nich orzechy.

Kwiaty męskie zaś są duże, długie. W pełni kwitnienia stają się żółte, leszczyna jest nimi obsypana.

Zarówno kwiaty żeńskie, jak i męskie leszczyny zawsze rozwijają się przed liśćmi.

Leszczyna pospolita jest wiatropylna, ale zwykle nie zapyla się sama. Pyłek powinien pochodzić z innych leszczyn.

Więcej o zapylaniu leszczyny na blogu Niepodlewam CZYTAJ TUTAJ

Owoce: jadalne; orzechy kuliste lub lekko podłużne (1-2 cm)

Przeznaczenie: bakalie

Orzechy laskowe zawierają m.in. około 60% tłuszczu oraz witaminy A i B1. Ich jedzenie jest zalecane np. w okresie rekonwalescencji, przy anemii, zmęczeniu, apatii.

Stanowisko: słoneczne lub półcień

Więcej słońca potrzebują leszczyny o liściach czerwonych niż zielonych.

Leszczyny uprawiane na orzechy powinny być sadzone tylko w słońcu. W półcieniu owocują słabo. Lubią miejsca osłonięte.

Gleba: przeciętna; odczyn od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (pH 6,8-7,2)

Leszczyna pospolita jest niewymagająca co do ziemi. Toleruje też ziemię bardziej kwaśną i zasadową. Jednak najlepiej owocuje, gdy rośnie w ziemi o odczynie około pH 7.

Podlewanie: młode leszczyny – oszczędnie, starsze – nie ma potrzeby

Leszczyny dobrze znoszą dość wysoki poziomi wody gruntowej – do 120-150 cm.

Nawożenie: marzec-kwiecień (III-IV)

Leszczyna pospolita nie ma dużych wymagań pokarmowych.

Rozmnażanie: nasiona, odkłady pionowe, odkłady poziome, sadzonki zielne

Leszczynę lepiej sadzić jesienią niż wiosną. Bardzo wcześnie bowiem zaczyna wegetację.

Cięcie: luty-marzec (II-III)

Leszczyna pospolita nie potrzebuje cięcia co roku. Wczesną wiosną wycina się pędy połamane. Co 2-3 lata krzewy leszczyny warto przerzedzać poprzez wycinanie 1-2 najstarszych pędów (przy ziemi).

Wytrzymałość na mróz: doskonała

Leszczyna pospolita – jako krzew – jest odporna na największe mrozy. Nie trzeba jej okrywać na zimę. Jednak przemarzać mogą jej kwiaty, bo pojawiają się już na przełomie zimy i wiosny. Kwiaty leszczyny żeńskie wytrzymują mróz do minus 10 stopni Celsjusza, zaś męskie – minus 8 stopni.

Choroby i szkodniki: odporna

Leszczyna pospolita w uprawie amatorskiej nie sprawia większych problemów. Z chorób uciążliwa bywa monilioza. Jeden z objawów tej choroby jest masowe gnicie i opadanie orzechów.

Ze szkodników leszczynę atakuje słonkowiec orzechowiec (jego larwy wyjadają jądra orzechów laskowych).

Zapylacze: odmiany męskie

Ciekawe odmiany leszczyny

• Barceloński – orzechy duże
• Contorta – orzechy średniej wielkości
• Olbrzym z Halle – orzechy duże
• Syrena – orzechy średniej wielkości
• Warszawski Czerwony – orzechy duże

Ciekawostki

• Leszczyna pospolita przez wieki była uznawana na roślinę magiczną. Miała chronić przed czarami. Z jej gałązek robiono różdżki do wykrywania wody podziemnej.