Jej pyszne gruszki są uważane za najbardziej soczyste na świecie. Grusza Napoleonka to stara odmiana. Jest niewybredna, ale w młodym wieku może przemarzać.
Grusza Napoleonka – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce jest znana także jako Bera Napoleona, Bre Napoleona, Napoleńska, Maślaczka Napoleona, Masłówka Napoleona.
Inne nazwy: Bera Napoleona, Beurre Liart, Bon Chretien Bonaparte, Bon Chretien Charles X, Bre Napoleona, Napoleńska, Maślaczka Napoleona, Masłówka Napoleona, Medaille, Napoleon I, Napoleons Butterbirne, Roi-de-Rome d`Automne
Pochodzenie: przed 1808 rokiem (Belgia)
Dojrzewanie: październik-listopad (X-XI)
Gruszki Napoleonki zbiera się w drugiej połowie października (X). Nie nadają się do długiego przechowania. Trzeba je zjeść w ciągu 3-4 tygodni.
Owoce: duże i średniej wielkości (długość około 8 cm); mają kształt lekko wydłużony; skórka gładka, lekko błyszcząca, żółta, z licznymi rdzawymi plamkami; miąższ biały, niezwykle soczysty, bardzo smaczny, miękki, słodki, lekko korzenny
Gruszki Napoleonki są najsmaczniejsze z drzew systematycznie ciętych. Uważane są za jedna z najsmaczniejszych na świecie. Pod względem soczystości nie maja sobie równych. Kiedyś mawiano, że gruszki Napoleonki się pije, a nie je.
Przeznaczenie: do jedzenia na surowo
Gleba: piaszczysta lecz nie za sucha; najlepiej lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)
Stanowisko: słoneczne
Grusza Napoleonka lubi miejsca ciepłe, zaciszne, np. przy murach nagrzewających się od słońca. Nie rośnie dobrze, jeśli jest szczepiona na pigwie. Osiąga małe rozmiary. To idealna grusza do małych, wypielęgnowanych ogrodów.
Oporność: średnia – w młodym wieku, dobra – starsze grusze
W młodym wieku grusza Napoleonka powinna być zabezpieczana przed mrozem. Starsze grusze nabierają odporności i nie trzeba ich zabezpieczać przed mrozem.
Odporność gruszy Napoleonki na choroby jest dobra.
Zapylacze: Bera Bosca, Faworytka, Jozefinka, Komisówka, Nelis Zimowa
Ciekawostki
- Grusza Napoleonka została wyhodowana przez Mikołaja Liarta w Belgii około 1808 roku. Liart był właścicielem sklepu korzennego w Mons. Ogród był jego pasją. Grusza Napoleonka to najprawdopodobniej jego celowa krzyżówka, a nie przypadkowa siewka.
Nowa odmiana gruszy od razu zyskała ogromną sławę z powodu wspaniałych, niezwykle soczystych owoców. I stała się… sprawą polityczną. Władze nie pozwoliły hodowcy nazwać jej swoim imieniem, tak jak chciał, czyli Beurre Liart. Nowa odmiana otrzymała nazwę Beurre Napoleon. Był to bowiem czas największych sukcesów Napoleona I Bonaparte (1769-1821), a Belgia była wtedy zaanektowana przez Francję.
Nazwisko Liarta i tak przetrwało w jednej z nazw gruszy. Do dziś bywa też nazywana gruszą Medaille – od złotego medalu, który otrzymała z XIX wieku.
- Imię Napoleona próbowano wymazać z nazwy tej gruszy wiele razy. Po upadku Napoleona otrzymała m.in. polityczną nazwę Bon Chretien Charles X – na cześć króla Francji Karola X Burbona (1757-1836). Wśród jego przodków było wielu Polaków, m.in. król Polski Stanisław Leszczyński (1677-1766).
- Czy Napoleon I Bonaparte jadł gruszki Napoleonki? To możliwe. Najprawdopodobniej do jego ogrodu we Francji trafił prezent w postaci drzewka gruszy Napoleonki od podbitych Belgów.
- Obecnie grusza Napoleona jest rzadka. To odmiana amatorska i kolekcjonerska. Bywa w sprzedaży np. w Niemczech, Belgii, Francji.
O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*”Sadownictwo gospodarskie”, Władysław Tyniecki, 1902 rok
*”Ogród szkolny”, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Ogrodnik Polski”, 1904 rok
*„Obstarten”, Johann-Heinrich Rolff, 2002 rok
*„Holenderski sad”, Groningen, J.B. Wolters, 1868 rok
*„Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok
Rysunek gruszki Napoleonka z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
