Jest odporna na mróz i choroby oraz niewybredna co do gleby. Grusza Dobra Szara to stara, smaczna odmiana, prawdopodobnie z klasztoru kartuzów.

Grusza Dobra Szara – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Belle Gabrielle, Beurre Gris, Brute Bonne d`Ete, D Ambleteusse, De Foret d Ete, De Formi, Erzherzog Carl, Die Gute Graue, Erzherzog, Gute Graue, Graue Sommerbutterbirn, Grise Bonne, Gute Graue, Piękna Gabriela, Szara Bera, Szara Dobra, Szara Gruszka, Szara Letnia, Szara Pyszna

Pochodzenie: XVII wiek lub wcześniej (Francja)

Dojrzewanie: sierpień-wrzesień (VIII-IX)

Owoce: średniej wielkości (długość 6-7 cm); skórka gruba, rdzawa w odcieniu szarości, czasem z lekkim rumieńcem od słońca; miąższ biały, masłowy, bardzo smaczny, delikatny, słodki

Gruszki Dobra Szara nie są zbyt ładne z wyglądu, ale pyszne. Smakują dobrze zarówno ze skórką, jak i obrane.

Nie należy opóźniać zbioru owoców. Gdy są przejrzałe, stają się wodniste i tracą smak. Nie nadają się do przechowywania w postaci świeżej, ale są świetne jako suszone i w przetworach.

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo oraz do ciast, suszenia i na marynaty

Z gruszek Dobra Szara przygotowuje specjały w okolicach Lublina, które zostały wpisane na polską „Listę Produktów Tradycyjnych”. To „Gruszka suszona kraśnicka” (suszona w całości albo połówkach i ćwiartkach) oraz „Szarytka w marynacie” (w słodkiej zalewie zakwaszonej pigwą).

Gleba: przeciętna

Grusza Dobra Szara dobrze rośnie nawet na słabej, piaszczystej ziemi. Jednak wtedy jej owoce są bardziej drobne.

Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień

Grusze Dobra Szara osiągają bardzo duże rozmiary, większe niż inne odmiany. Zaczynają owocować po 8-10 latach. Plonują co drugi rok. Są długowieczne.

Oporność: bardzo dobra

To jedna z najbardziej odpornych grusz na mróz i choroby. Grusza Dobra Szara nie wymaga zabezpieczania przed mrozem ani chemicznych oprysków.

Zapylacze: Bera Hardego, Bera Bosca, Dobra Ludwika, Faworytka, Paryżanka

Ciekawostki

Grusza Dobra Szara prawdopodobnie została wyhodowana przez kartuzów – to zakon o bardzo surowej regule. Było to w XVII wieku albo wcześniej we Francji.
Zakon kartuzów zasłynął też z wyhodowania innych odmian grusz: Bera Bosca oraz Dziekanka Czerwona. Podobnie jak grusza Dobra Szara ich owoce nie są zbyt ładne z wyglądu, ale świetne w smaku. Grusza Bera Bosca jest uważana za jedną z najsmaczniejszych gruszek świata.

Gruszki Dobra Szara były i są lubiane zwłaszcza w okolicach Lublina. Jej suszone owoce, jako słodką przekąskę, dawano kiedyś dzieciom do szkoły.

Grusza Dobra Szara była polecana do uprawy przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.

O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*”Dwupostaciowość gruszek”, Edward Janczewski, 1899 rok
*„Ogród szkolny”, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok
Rysunek gruszki Dobra Szara z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii