Bardzo stara odmiana odkryta w 1665 roku w ogrodzie króla Francji Ludwika XIV. Grusza Koci Łeb ma owoce doskonałe na gruszecznik i przetwory.
Grusza Koci Łeb – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.
Inne nazwy: Abbé Mongein, Baby, Bell Pear, Best des Marais, Bon Chrétien d’Amiens, Bonkerpeer, Cadillac, Catillac, Cotillard, Citrouille, Florusheij-peer, Grand-Mogol, Grand Monarque, Gratiole Ronde, Grote Monarch, Grote Mogol, Grote Tamerlan, Gros-Gilot, Grosser Katzenkopf, Harm Harkes Peer, Kocie Łby, Kotylak, Monstrueuse de Landes, Poire de Livre, Ronde Winter-Gratiole, Teton de Venus
Pochodzenie: przed 1665 rokiem (prawdopodobnie Francja)
Dojrzewanie: od listopada (XI) do późnej wiosny następnego roku
Owoce: duże (długość i szerokość po około 9-10 cm); pękate, przypominające kocie łby (kamienny bruk); skórka najpierw zielona z rdzą, a w miarę dojrzewania owoców zielonożółta, często z rumieńcem od słońca; miąższ biały, gruboziarnisty, soczysty
Przeznaczenie: na gruszecznik, przetwory, kompoty, do ciast i suszenia
Gruszki Koci Łeb są nie do jedzenia na surowo tuż po zerwaniu z drzewa. Muszą poleżeć w chłodzie. Ta odmiana świetnie się przechowuje. Uważana jest za najlepszą na gruszecznik i doskonałą w różnego rodzaju daniach.
Gleba: piaszczysta, najlepiej z dodatkiem gliny
Stanowisko: słoneczne, osłonięte
Grusze Koci Łeb nadają się do prowadzenia przy murach i w szpalerach. Mogą być mocno cięte.
Grusza Koci Łeb rośnie silnie, ma koronę średniej wielkości. Owocuje obficie, także jako bardzo stare drzewo.
Odporność: dobra
Grusza Koci Łeb w młodym wieku powinna być zabezpieczana przed mrozem, bo może przemarzać.
To odmiana zdrowo rosnąca, odporna na choroby.
Zapylacze: Bera Bosca, Bera Hardego, Faworytka, Krzywka, Salisbury
Ciekawostki
- Grusza Koci Łeb to jedna z najstarszych odmian grusz uprawianych na świecie. Na pewno rosła w ogrodzie przy Pałacu w Wersalu za czasów króla Ludwika XIV (1638-1715). To oznacza, że jej gruszki trafiały na królewski stół.
- W 1665 roku grusza Koci Łeb, która rosła w ogrodzie Ludwika XIV, została opisana w książce „Le Jardinier Francois”. Napisał ją Nicolas de Bonnefons.
- Grusza Koci Łeb jest uważana za najlepszą na gruszecznik.
- Przez wieki gruszka Koci Łeb była jedną z najbardziej cenionych odmian. Dziś jest rzadka. To bowiem grusza typu zimowego, na przechowanie i przetwory. Dziś mało kto ma piwnicę do przechowywania owoców i robi przetwory na zimę.
- Grusze Koci Łeb można nadal kupić w wielu krajach, np. w Niemczech pod nazwą Grosser Katzenkopf, Holandii – Bonkerpear, Wielkiej Brytanii – Catillac.
O innych starych odmianach grusz – sprzed 1914 roku – CZYTAJ TUTAJ
Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy”, Edmund Jankowski, 1912 rok
*”Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok
Publikacja ryciny gruszy Koci Łeb z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii
