Jej miękkie igły są różnej długości. Choina różnolistna najlepiej rośnie w wilgotnych, chłodnych ogrodach. Lubi towarzystwo różaneczników. Ma dużo szyszek.

Pochodzenie: Japonia

W naturze choina różnolistna rośnie górach do około 2.500 metrów nad poziomem morza.

Inne nazwy: Choina różnoigłowa, Kometsuga, Kome-tsuga, Tsuga diversofolia, Tsuga różnoigłowa, Tsuga różnolistna

Wysokość: 2-8 m (w zależności od odmiany)

Szerokość: 2-3 m (w zależności od odmiany)

Karłowych odmian ogrodowych choin różnolistnych jest bardzo mało. Zwykłe, botaniczne choiny różnolistne po wielu latach uprawach wyrastają na małe drzewa o luźnej, naturalnej koronie. Rzadko mają więcej niż 5 metrów wysokości. Rosną wolno.

Choina różnolistna dobrze znosi cięcie. Jej rozmiary można korygować.

Liście: zielone, z białymi paskami na spodniej stronie, miękkie igły (nie opadają na zimę)

Choina różnolistna ma igły o różnej długości – od 8 do 15 milimetrów. Stąd jej nazwy: choina różnolistna i choina różnoigłowa. Różne długości igieł sprawiają wrażenie, jakby drzewko było lekko „potargane” przez wiatr.

Inna charakterystyczna cecha choiny różnolistnej to dwa białe paski na spodzie igieł.

Starsze choiny różnolistne mają dużo szyszek, które są wyjątkowo dekoracyjne. Są małe (długość około 2 cm). Szczególnie ładnie wyglądają szyszki dojrzałe w marcu – choina różnolistna jest nimi obsypana. Gdy opadną, szyszek choiny można używać do ściółkowania, np. innych roślin.

Nasiona wypadające z szyszek dość łatwo kiełkują. Dlatego choina różnolistna jest łatwa do rozmnożenia.

Gleba: żyzna; odczyn kwaśny i lekko kwaśny (pH 5-6)

Choina różnolistna toleruje także ziemię bardzo kwaśną oraz o odczynie obojętnym. Obok niej można sadzić rośliny kwasolubne, np. różaneczniki, azalie, wrzosy.

W starszym wieku choina różnolistna raczej nie powinna być przesadzana. Ma płytkie, szerokie korzenie i gorzej się przyjmuje. Młode choiny bardzo dobrze się ukorzeniają po sadzeniu, zwłaszcza jeśli wcześniej rosły w pojemnikach.

Podlewanie: umiarkowane

Choina różnolistna lubi wilgoć w ziemi i powietrzu. Nie lubi suszy i upałów. Najlepiej rośnie w ogrodach wilgotnych, z oczkiem wodnym w pobliżu.

Stanowisko: półcień

Choina różnolistna bardzo dobrze rośnie w cieniu wysokich drzew lub dużych rododendronów. Toleruje jednak także słoneczne stanowiska. Dlatego można ją sadzić na wrzosowiskach. Nie przeszkadza jest również cień.

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze i grupy, duże skalniaki, wrzosowiska, uprawa w donicach na zacienionych balkonach i tarasach, ogrody w stylu japońskim

Choina różnolistna świetnie wygląda w ogrodach naturalistycznych oraz w stylu japońskim. Dobrze rośnie w ogrodach z chłodnym mikroklimatem, np. nisko położonych, założonych na dawnych bagnach, zacienionych starymi drzewami czy ze stawami.

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Choina różnolistna lubi, gdy zimą jest zasypana śniegiem. W polskim klimacie bywa różnie. Gdy zima jest mroźna lecz bezśnieżna, choina różnolistna może brązowieć. Zdarza się, że igły opadają. To wynik przesuszenia zimowego. Niska temperatura choinie nie szkodzi. By temu zapobiec, choina różnolistna powinna być podlana przed zimą. Ziemię warto wysypać korą, by wyparowywanie wody było jak najmniejsze.

Wiosną choina różnolistna szybko się regeneruje.

Cięcie: marzec-kwiecień (III-IV)

Choina różnolistna dobrze znosi cięcie. Latem można również wykonywać cięcie korygujące, np. obciąć pojedyncze gałązki. Gałązki z szyszkami można obcinać nawet zimą, np. na świąteczne stroiki bożonarodzeniowe.

Choroby i szkodniki: odporna

Choina różnolistna rzadko choruje, nie lubią jej szkodniki. Jeśli gubi igły i brązowieje, to zwykle z powodu braku wody oraz upału.

Ciekawa odmiana choiny różnolistnej

• Loowit – zielona; wysokość – 2 m, szerokość – 2 m

Choina różnolistna ma bardzo mało odmian ogrodowych i są one trudne do kupienia.

Warto wiedzieć

• Choina różnolistna to jeden z wielu gatunków choin, które nadają się do uprawy w Polsce. Inne to m.in. choina karolińska i choina kanadyjska.

• Choina różnolistna trafiła z Japonii do ogrodów w Europie dopiero pod koniec XIX wieku. Opisał ją Maxwell Tylden Masters (1833-1907) – słynny angielski botanik. Jemu Europa zawdzięcza także m.in. popularyzację chińskich warzyw.