Toleruje słabą ziemię i nie trzeba go podlewać. Świerk kłujący ma dużo odmian: od karzełków po giganty. Zdrowo rośnie.
Świerk kłujący ma wiele odmian w kształcie choinek. Często są sadzone pojedynczo na trawniku. Fot. Niepodlewam
Pochodzenie: Ameryka Północna
W naturze świerki kłujące dorastają do 40 m wysokości. Do sadzenia w ogrodach nadają odmiany szlachetne, które są zdecydowanie niższe.
Inne nazwy: Picea pungens, Świerk srebrny
Wysokość: od 70 cm do 15 m
Szerokość: 1-3 m
Bardzo małym świerkiem kłującym, dorastającym do 70 cm wysokości, jest Saint Mary`s Broom. Fot. Niepodlewam
Świerki kłujące przyrastają rocznie po 3-25 cm (zależności od odmiany). Często mają pokrój choinki, ale nie jest to reguła. Są też odmiany płaczące, kuliste oraz w kształcie asymetrycznych choinek.
Liście: igły zielone, niebieskozielone lub srebrzystoniebieskie
Świerk kłujący ma igły krótkie i kłujące. Mają po 1-3 cm długości. Wiele odmian ma igły srebrzysto niebieskie. Dlatego świerk kłujący jest często znany jako świerk srebrzysty.
Świerki kłujące często mają igły srebrzyste, ale nie wszystkie. Na zdjęciu: odmiana Tomek. Fot. Niepodlewam
Gleba: przeciętna; odczyn obojętny (pH 6,8-7,2)
Świerk kłujący ma małe wymagania co do ziemi. Można go sadzić nawet na piasku. Jest też tolerancyjny do jej odczynu.
Podlewanie: rzadko
Tylko młode świerki kłujące podlewa się umiarkowanie. Potem nie jest to potrzebne.
W odróżnieniu od innych gatunków, świerk kłujący korzeni się głęboko. Jest odporny na suszę.
Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków, sklaniaki
Świerk kłujący pięknie komponuje się z innymi iglakami. Nadaje się do kompozycji kolorowych. Srebrzyste odmiany ładnie się prezentują na tle trawnika.
Świerki kłujące nie mają tendencji do łysienia od dołu. Na zdjęciu: odmiana Białobok. Fot. Niepodlewam
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Świerk kłujący doskonale wytrzymuje największe mrozy. Nie potrzebuje żadnej ochrony na zimę.
Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)
Świerk kłujący nie potrzebuje cięcia co roku. Wystarczy lekkie cięcie korygujące, by nadać mu bardziej regularny kształt. Gdy za bardzo się rozrośnie, można go przyciąć mocniej, np. skrócić główny przewodnik.
Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać.
Świerki kłujące w srebrzystym kolorze potrzebują więcej słońca niż odmiany zielone. Na zdjęciu: świerk kłujący Sester Dwarf. Fot. Niepodlewam
Choroby i szkodniki: odporny
Jeśli wiosna jest ciepła, słoneczna i bez silnego wiatru, świerk kłujący może atakować mszyca świerkowa. Aby ograniczyć jej liczebność, można spryskiwać świerki silnym strumieniem wody.
Gdy na gałązkach tworzą się galasy (nibyszyszki), trzeba je zrywać i niszczyć. To groźny szkodnik świerków – ochojnik.
Ciekawe odmiany
- Białobok – kształt asymetrycznej choinki; wysokość 5 m
- Blue Pearl – kształt okrągły; wysokość 1,50 m
- Corbet – kształt choinki; wysokość 5 m
- Donnas Rainbow – kształt spłaszczonej kuli; wysokość 1 m
- Fat Albert – kształt choinki; wysokość 15 m
- Glauca Globosa – kształt szerokiej choinki; wysokość 5 m
- Glauca Pendula – kształt płaczący; wysokość 3 m
- Saint Mary`s Broom – kształt spłaszczonej kuli; wysokość 0,7 m
- Tomek – kształt choinki; wysokość 5 m
Świerk kłujący Powsin 2 ma pędy typu płaczącego. Fot. Niepodlewam
Warto wiedzieć
- W medycynie indiańskiej, np. Indian Nawahów, świerk kłujący był używany do leczenia przeziębień. Jego gałązki symbolizowały szczęście.
- Piękną ozdobą świerka kłującego są szyszki. Zwisają w dół i mają po 8-10 cm długości.
