To karłowa odmiana. Świerk biały Echiniformis ma niebieskozielone igły. Jest niewymagający i odporny na mróz.
Świerk biały Echiniformis to niska, stara odmiana. Fot. Niepodlewam
Inne nazwy: Picea glauca Echiniformis, Świerk kanadyjski Echiniformis
Wysokość: 60 cm
Szerokość: 1-1,5 m
Świerki białe Echiniformis w młodym wieku ma kształt kulisty. Z upływem lat staje się szerszy niż wyższy – przypomina kształtem kopułę. Rośnie bardzo wolno. Zajmuje mało miejsca w ogrodzie.
Liście: igły niebieskozielone
Świerk biały Echiniformis ma igły krótkie i kłujące.
Igły świerka białego Echiniformis są niebieskozielone. Fot. Niepodlewam
Gleba: przeciętna; odczyn obojętny (pH 4,5-7)
Świerk biały Echiniformis jest mało wymagający co do ziemi. Powinna być przepuszczalna.
Podlewanie: umiarkowane
Toleruje krótkie przesuszenie, zwłaszcza w starszym wieku. Ma mocny system korzeniowy.
Stanowisko: słoneczne
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków, kompozycje kolorystyczne, skalniaki
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Znosi największe mrozy. Nie trzeba go okrywać na zimę.
Świerki białe Echiniformis świetnie znoszą mróz. Fot. Niepodlewam
Cięcie: nie ma potrzeby
Jeżeli za bardzo się rozrośnie, można go ewentualnie przyciąć. Najlepsze miesiące na cięcie to kwiecień, maj lub czerwiec (IV-VI). Rany po cięciu nie muszą być zabezpieczane.
Choroby i szkodniki: odporny
Świerk Echiniformis rośnie zdrowo. Odporny jest na miejskie zanieczyszczenia, jak smog i spaliny.
Jeśli na gałązkach tworzą się galasy (nibyszyszki), trzeba je zrywać i niszczyć. To szkodnik świerków – ochojnik. Świerki białe czasem są również atakowane przez przędziorki, szczególnie jeśli lato jest suche.
Warto wiedzieć
- Pochodzenie świerka białego Echiniformis jest nieznane. Jest to bardzo stara odmiana z co najmniej połowy XIX wieku.
