Jest odporna i niewymagająca. Śnieguliczka biała ma owoce jak kulki, zdobiące ogród jesienią i zimą. To dawny lek indiański.

Cechy: krzew

Śnieguliczka biała zrzuca liście na zimę. Ma dekoracyjne, białe owoce wyglądające jak kulki. Jest rośliną miododajną.

Inne nazwy: Symphoricarpos albus, Śnieguliczka białojagodowa

Wysokość: 1-2 m

Śnieguliczka biała rośnie wolno. Jej wymiary i kształt można łatwo korygować cięciem

Szerokość: 70-150 cm

Kwitnienie: od maja (V) do mrozów

Pełnia kwitnienia śnieguliczki białej przypada na przełom maja i czerwca (V-VI). Jednak potem – aż do mrozów – pojedyncze kwiaty pojawiają się na końcach gron z owocami. Bardzo lubią je odwiedzać pszczoły.

Kwiaty: różowe i białoróżowe, drobne

Kwiaty śnieguliczek są mało widoczne. Dekoracyjne są przede wszystkim białe owoce.

Zapach: delikatny

Owoce: białe, okrągłe, jak gąbczaste kulki, zebrane w grona; dojrzewają we wrześniu i październiku (IX-X).

Białe owoce śnieguliczki charakterystycznie pstrykają, gdy się je naciśnie palcami. Lubią się nimi barwić dzieci. Sok może podrażniać skórę i oczy. Są w nim bowiem saponiny i inne drażniące substancje, nie końca poznane (owoce i kory były używane w medycynie indiańskiej). Zjedzenie owoców śnieguliczki może wywoływać m.in. biegunkę i wymioty.

Owoce śnieguliczki białej są tradycyjnie używane do dekoracji grobów w okolicy święta Wszystkich Świętych.

Liście: zielone

Liście śnieguliczek opadają na zimę.

Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa krzewów, niskie żywopłoty formowane i nieformowane, duże skarpy, zagospodarowanie nieużytków, dekoracja grobów (owoce), pożytek dla pszczół

Śnieguliczka biała łatwo się rozrasta. Z biegiem lat, za pomocą odrostów korzeniowych, tworzy zarośla.

Stanowisko: słońce, półcień, cień

Śnieguliczka biała jest niewybredna co do stanowiska. W cieniu kwitnie i owocuje słabiej. Nadaje się do sadzenia pod drzewami liściastymi.

Gleba: przeciętna lub słaba; odczyn około pH 6-8,5

Śnieguliczka biała ma minimalne wymagania co do ziemi. Rośnie tam, gdzie inne krzewy nie dają sobie rady. Może rosnąć nawet w ziemi nieurodzajnej, zniszczonej, kamienistej, zanieczyszczonej. Nie lubi tylko gleby podmokłej.

Podlewanie: nie ma potrzeby

Śnieguliczka biała jest odporna na suszę. Podlewać można ewentualnie tylko młode, świeżo posadzone śnieguliczki, jeśli jest sucho.

Nawożenie: kwiecień-maj (IV-V)

Śnieguliczka biała nie ma dużych wymagań pokarmowych. Do jej nawożenia wystarczą 1-2 dawki nawozu do roślin kwitnących według dawki na opakowaniu, w odstępie 2-3 tygodni. Więcej dawek można zastosować, jeżeli ziemia jest bardzo słaba i piaszczysta.

Śnieguliczka biała wybacza też brak nawożenia.

Rozmnażanie: nasiona, sadzonki zdrewniałe, odrosty korzeniowe

Najłatwiej śnieguliczki rozmnaża się z odrostów korzeniowych.

Cięcie: marzec – lipiec (III-VII)

Śnieguliczka biała doskonale znosi cięcie, nawet mocne. Główne cięcie najlepiej wykonać w marcu (III). Można uciąć do 1/3 krzewu. W kolejnych miesiąca śnieguliczkę przycina się w miarę potrzeb, np. w formowanych, równych żywopłotach.

Niecięte nigdy śnieguliczki tworzą z biegiem lat dziki gąszcz. Wtedy warto zrobić cięcie odmładzające.

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Śnieguliczka biała nie potrzebuje żadnej ochrony na zimę.

Choroby i szkodniki: bardzo odporna

Śnieguliczka biała rośnie zdrowo. Nie sprawia problemów. Doskonale znosi miejskie zanieczyszczenia oraz nadmorski klimat.

Ciekawe odmiany

• White Hedge – ma wyjątkowo duże, białe owoce

Warto wiedzieć

• Śnieguliczka biała pochodzi z Ameryki Północnej. W Polsce pojawiła się w XIX wieku. Popularność zdobyła dopiero w XX wieku wraz z rozwojem miast przemysłowych, gdzie była sadzona na skwerach i w parkach.

• Indianie robili z owoców śnieguliczki rodzaj szamponu do włosów, zaś z drewna – zatrute strzały. W indiańskiej medycynie herbata z kory śnieguliczki była podawana jako lek na gruźlicę i choroby weneryczne.

• W Polsce – od połowy XX wieku – jest zwyczaj dekorowania owocami śnieguliczki grobów. Z białych kulek układa się krzyże na grobach (zwłaszcza bez kamiennych pomników) na przełomie października i listopada (X-XI). Dekoracja jest trwała, bo owoce śnieguliczki są odporne na mróz. Zdobią groby przez wiele tygodni.
  Na starych cmentarzach można spotkać rosnące krzewy śnieguliczek. To zwykle samosiewki wyrosłe z owoców użytych do dekoracji grobów.

• Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus) nie jest jednym gatunkiem śnieguliczek uprawianym w polskich ogrodach. Rzadsze są śnieguliczka koralowa (Symphoricarpos orbiculatus) oraz śnieguliczka Chenaulta (Symphoricarpos chenaultii), które mają owoce różowe lub biało-różowe. Śnieguliczki tworzą też mieszańce międzygatunkowe.