Bardzo odporne na mróz i suszę. Jałowce sabińskie dorastają do 1 m wysokości i 2,5 m średnicy. Nadają się na skarpy. Rosną dobrze nawet na piasku.
Jałowiec sabiński (Juniperus sabina) zmienia kolor zimą, mniej lub bardziej w zależności od odmiany. Na zdjęciu jest ten sam krzew odmiany Tamariscifolia – zimą (rudawy) i latem (zielony). Fot. Niepodlewam
Pochodzenie: Europa i Azja (m.in. Syberia, Mongolia)
Inne nazwy: Jałowiec kozacki, Jałowiec sabina, Jałowiec sawina
Wysokość: 0,3-1 m (w zależności od odmiany)
Szerokość: 1-2,5 m (w zależności od odmiany)
Jałowce sabińskie mają rozłożysty kształt, ich gałęzie są skierowanie skośnie do góry. Zawsze są bardzo gęste.
Jałowce sabińskie są zawsze szersze niż wyższe. Ładnie prezentują się np. na trawnikach. Rosną wolno lub średnio szybko. Fot. Niepodlewam
Liście: łuski (niekłujące)
Jałowce sabińskie są dwupienne, czyli albo żeńskie, albo męskie. Rośliny żeńskie wydają szyszkojagody, które po dojrzeniu mają kolor granatowy. Są trujące.
Gleba: piaszczysta
Jałowiec sabiński bardzo dobrze toleruje nawet ziemię z kamieniami i gruzem. Dobrze rośnie pod sosnami i na skarpach.
Podlewanie: jedynie młode rośliny
Jałowce sabińskie są bardzo odporne na suszę.
Stanowisko: słoneczne
Jałowiec sabiński toleruje półcień (także odmiany o pstrym zabarwieniu).
Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze lub grupa kilku egzemplarzy na trawnikach, kwietnikach, skarpach
Ze względu na rozłożysty i niewysoki kształt, jałowiec sabiński nadaje się do zakrywania mało atrakcyjnych elementów ogrodu, np. rur wentylacyjnych przydomowych oczyszczalni ścieków.
Niskie odmiany nadają się na rośliny okrywowe, np. zamiast trawnika.
Jałowiec sabiński Variegata rośnie bardzo wolno i ma ciekawy kremowo-szarozielony kolor. Trudno zauważyć, że wśród gałęzi tego egzemplarza znajduje się wywiewka wentylacyjna przydomowej oczyszczalni ścieków. Fot. Niepodlewam
Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra
Jałowiec sabiński jest odporny na największe mrozy. Nie trzeba go niczym zabezpieczać.
Minusowa temperatura powoduje, że jałowiec sabiński zmienia zimą kolor na rdzawy (bardziej lub mniej intensywny w zależności od odmiany). Rudy kolor znika wiosną.
Ten jałowiec sabiński został sfotografowany w lutym w ogrodzie w Hiszpanii, gdzie nigdy nie ma mrozu. Na zimę nie zrobił się rudawy. Fot. Niepodlewam
Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)
Jałowiec sabiński nie musi być przycinany co roku. Łatwo go formować i skracać, np. gdy zbyt zarasta rośliny rosnące obok czy ścieżki.
Do cięcia trzeba koniecznie założyć ubranie zakrywające nogi i ręce. Jałowiec sabiński zawiera bowiem silnie pachnący olejek eteryczny, w którego składzie jest m.in. sabinol. Powoduje on podrażnienia skóry, np. swędzące zaczerwienienia.
Choroby i szkodniki: odporny na szkodniki i większość chorób; nieodporny na chorobę grzybową rdza gruszy
Jałowiec sabiński jest jednym z dwóch żywicieli (drugi to zawsze grusze) grzyba wywołującego rdzę grusz. Dlatego nie należy go sadzić blisko tych drzew. Na rdzę są wrażliwe np. grusze odmian Bera Bosca, Bonkreta Williamsa, Diuszesa Wczesna, Faworytka.
Jałowce sabińskie chorują mniej niż grusze lecz z powodu rdzy mogą zasychać.
Ciekawe odmiany
- Blue Danube – niebieskozielony; wysokość – ok. 0,5 m, szerokość – ok. 1,5 m
- Broadmoor – niebieskozielony; wysokość – ok. 0,3 m, szerokość – ok. 2,5 m
- Calgary Carpet – zielony; wysokość – ok. 0,3 m, szerokość – ok. 2 m
- Hicksii – niebieskozielony; wysokość – ok. 0,5 m, szerokość – ok. 2 m
- Mas – szarozielony; wysokość – ok. 1 m, szerokość – ok. 2 m
- Rockery Gem – niebieskozielony; wysokość – ok. 0,5 m, szerokość – ok. 2 m
- Tamariscifolia – zielony; wysokość – ok. 1 m, szerokość – ok. 2 m
- Variegata – kremowo-szarozielony; wysokość – ok. 1 m, szerokość – ok. 2 m
Warto wiedzieć
- Jałowiec sabiński jest trujący. Zatrucie może spowodować zjedzenie jego szyszkojagód. Objawy to m.in. biegunka, wymioty, biegunka, utrata przytomności.
Unikać trzeba dotykania jałowca sabińskiego. Na skórze powstają swędzące zaczerwienia, przypominające oparzenia.
