To stara odmiana z XVIII wieku odporna na choroby i niewybredna. Jabłoń Reneta Blenheimska ma duże, smaczne owoce, najlepsze do jedzenia zimą.

Inne nazwy: Beauty de Hants, Blenhajmskie, Blenheim Orange, Blenheim Pippin, Blenheim Pepping, Blenheim Reinette, Blooming Orange, Goldreinette von Blenheim, Gold von B.Reinette, Imperatrice Eugenie, Kemster`s Pippin, Northwick Pippin, Pomme de Blenheim, Reneta Blenhajmska, Reneta Blenheim, Reneta Blenheim Złota

Pochodzenie: około 1740 roku lub jeszcze wcześniej (Anglia)

Dojrzewanie: listopad-luty (XI-II)

Jabłoń Reneta Blenheimska to odmiana typu zimowego. Jej jabłka nadają się do jedzenia po przechowaniu.

Owoce: duże (średnica około 7-8 cm); lekko spłaszczone; żółto-pomarańczowe; skórka gładka i błyszcząca; miąższ żółtobiały, soczysty, kruchy, bardzo smaczny

Przeznaczenie: odmiana deserowa, do jedzenia na surowo (po przechowaniu, bo to odmiana zimowa), oraz na przetwory

Gleba: jabłoń Reneta Blenheimska jest niewybredna, może rosnąć nawet na piasku

Stanowisko: słoneczne, znosi półcień

To odmiana tolerująca nie tylko półcień, ale i częste zachmurzenie oraz deszcze. Dlatego sadzono ją kiedyś na północy Wysp Brytyjskich. Gdy słońca jest mało, owoce są jednak mniej wybarwione i słodkie.

Odporność: dobra; młode drzewka powinny być zabezpieczane przed mrozem

Ogólnie jabłoń Reneta Blenheimska rośnie dobrze, rzadko choruje (nawet podczas deszczowego lata). Obficie plonuje lecz nie zawsze co roku.
Dobrze znosi chłodne lata.

Zapylacze: Discovery, Elstar, Empire, Fiesta, Gala, Golden Delicious, Granny Smith, James Grieve, Katja, Red Delicious, Spartan

Ciekawostki

• Pochodzenie jabłoni Reneta Blenheimska nie jest znane. Odkryta została na początku XIX wieku w ogrodzie krawca George`a Kempstera. Prawdopodobnie wyrosła w nim około 1740 roku lub wcześniej.

• Jabłonie odmiany Reneta Blenheimska prawie od razu po odkryciu zdobyły dużą popularność na Wyspach Brytyjskich i w innych krajach Europy. Jabłka otrzymywały nagrody w konkursach owoców.

• Sława jabłoni tej odmiany była kiedyś  tak wielka, także na salonach, że nazwa Kemster`s Pippin (od nazwiska krawca, właściciela ogrodu, gdzie rosło drzewo-matka) była uważana za zbyt pospolitą. Odmianie dodano w nazwie Blenheim – na część posiadłości książąt Marlborough, w okolicach której odkryto jabłoń.
  Jedna z wielu nazw tej odmiany to Imperatrice Eugenie – na cześć Eugenii (1826-1920), ostatniej monarchini Francji.

• Jak dobrą odmianą jest Reneta Blenheimska świadczy opis w książce „Ogród szkolny” Franciszka Langauera i Eustachego Wołoszczaka z 1889 roku:
  […] ze wszystkich złotych renet może najlepsza, rośnie bujnie i dorasta znacznej wielkości, dojrzewa w listopadzie; owoc, w każdym względzie wyśmienity i dla handlu znakomity, trwa aż do marca”.

• Jabłoń Reneta Blenheimska była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie.

 

O innych odmianach jabłoni CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Sad i ogród owocowy” Edmund Jankowski, 1912 rok
*„Ogród szkolny” Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Deutsche Pomologie” Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok

Publikacja rysunku z XIX wieku jabłoni Reneta Blenheimska za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii