Najlepiej rośnie w półcieniu. Hortensja dębolistna ma liście jak dąb czerwony, wspaniale przebarwiające się na czerwono. Kwitnie wiechami.

Pochodzenie: Ameryka Północna

Inne nazwy: Hydrangea quercifolia, Hydrangea quercifolia W. Bartram

Cechy: krzew

Wysokość: 1-3 m

Hortensja dębolistna rośnie wolno – po 10-20 cm rocznie.

W naturze – w południowo-wschodniej Ameryce Północnej – dorasta do 8 m wysokości.

Kwitnienie: czerwiec – lipiec (VI-VII)

Kwiaty: białe; zebrane wiechy

Hortensja dębolistna kwitnie na pędach jednorocznych. W jej kwiatostanach są dwa rodzaje kwiatów: płonne – bardziej okazałe i płodne – drobniejsze.

Kwiaty hortensji dębolistnej najpierw są białe, a potem zwykle stopniowo zmieniają kolor na różowy i purpurowy.

Hortensja dębolistna jest także ozdobna z liści. Starsze egzemplarze mają dekoracyjnie łuszczącą się korę w kolorze cynamonowym.

Zapach: niewyczuwalny lub delikatny, przyjemny

Liście: zielone i żółte; duże i średniej wielkości, w kształcie liści dębu czerwonego

Hortensje dębolistne mają liście przebarwiające się w odcieniach czerwieni i fioletu. Są wyjątkowo malownicze i kolorowe.

Gleba: żyzna, próchnicza, lekko wilgotna; odczyn od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (pH 6,5-7,2)

Hortensja dębolistna jest tolerancyjna co do żyzności i odczynu ziemi. Jednak najbardziej odpowiada jej ziemia o odczynie zbliżonym do obojętnego.

Podlewanie: umiarkowane

Hortensja dębolistna lubi wilgotne powietrze. Szczególnie dobrze rośnie w pobliżu np. jeziora, rzeki, strumienia. Dobrze znosi krótką suszę.

Nawożenie: maj, czerwiec i ewentualnie lipiec

Hortensję dębolistną nawozi się 2-3 razy w sezonie. Zbyt obfite i późne nawożenie sprawia, że rośnie silnie. Najmłodsze pędy słabiej drewnieją wtedy przed zimą i mogą przemarzać.

Przesadzanie: nie ma potrzeby

Rozmnażanie: odkłady poziome, odrosty korzeniowe

Pędy hortensji dębolistnej, gdy zetkną się z ziemią, dość łatwo ukorzeniają się same. Ukorzenianie przyśpiesza przyginanie ich i obsypywanie ziemią. Pędy z korzonkami odcina się sekatorem, tnie na kawałki (20-30 cm) i sadzi w nowym miejscu.

Inny sposób rozmnażania hortensji dębolistnej to odcinanie łopatą odrostów korzeniowych,

Sadzenie: kwiecień – maj (IV-V) oraz sierpień – wrzesień (VIII-IX)

Uwaga! Hortensje dębolistne rosnące w pojemnikach można sadzić cały sezon.

Stanowisko: półcień; toleruje słońce i cień

Uwaga! Więcej słońca potrzebują hortensje dębolistne o żółtych liściach.

Przeznaczenie: ogrody zacienione, leśne, w stylu angielskim i naturalnym; pod drzewami

Wytrzymałość na mróz: dobra

Hortensja dębolistna dobrze zimuje, ale jeśli jej pędy zdrewnieją przed zimą. Dlatego młode, świeżo posadzone hortensje pnące warto lekko zabezpieczyć przed mrozem, np. liśćmi. Unikać trzeba nawożenia po 15 lipca (VII), by wyhamować wzrost młodych pędów.

Cięcie: po kwitnieniu lub wiosną

Przekwitłe kwiaty hortensji dębolistnej zasychają na krzewach i są ciekawą dekoracją w czasie zimy. Można je ściąć albo po przekwitnięciu, albo dopiero wiosną.

Wiosną – w marcu (III) – ścina się także wszystkie przemarznięte pędy.

Jeżeli trzeba skrócić hortensję dębolistną, gdy nadmiernie się rozrośnie, to najlepszy jest marzec (III).

Choroby i szkodniki: odporna

Hortensja dębolistna rośnie zdrowo, nie sprawia większych problemów. Jeśli choruje, to najczęściej z powodu zbyt suchej ziemi.

Ciekawe odmiany hortensji dębolistnej

• Ice Crystal – liście zielone
• Little Honey – liście żółte
• Pee Wee – liście zielone

Warto wiedzieć

• Hortensja dębolistna nie jest jedyną uprawianą w ogrodach Polsce. To także m.in. hortensja bukietowa (Hydrangea paniculata), hortensja krzewiasta (Hydrangea arborescens), hortensja ogrodowa (Hydrangea macrophylla), hortensja pnąca (Hydrangea petiolaris).

• Hortensja dębolistna została odkryta w XVIII wieku w Ameryce Północnej. Opisał ją William Bartram (1739-1823) – słynny amerykański badacz przyrody oraz Indian.

• W Polsce hortensje dębolistne sadzono już w XIX wieku. Jedna z pierwszych rosła w Mołoczkach na Wołyniu (obecnie to Ukraina) od 1865 roku. Jest wymieniona w „Spisie drzew i krzewów hodowanych w Mołoczkach (Wołyń) od lat 22-ch”, którą opublikował „Ogrodnik Polski” w 1885 roku.