Stara, klasztorna odmiana wyhodowana przez zakon kartuzów we Francji. Grusza Dziekanka Czerwona jest odporna, ma bardzo smaczne, czerwonawe owoce.

Inne nazwy: Beurre Rouge d`Automne, Rothe Dechantsbirne, Rothe Herbstbutterbirne

Pochodzenie: przed 1790 rokiem (Francja)

Dojrzewanie: październik (X)

Owoce: średniej wielkości (długość 7 cm); pękate; skórka szorstka, żółtozielona z brązem i rdzawoczerwonym rumieńcem; miąższ kremowy, masłowy, miękki, korzenny

Przeznaczenie: odmiana deserowa, do jedzenia na surowo, oraz na przetwory i do ciast

Gleba: odmiana niewybredna

Grusza Dziekanka Czerwona najlepiej rośnie na glebie żyznej, z domieszką gliny. Dobrze sobie radzi także na glebach słabszych.

Stanowisko: słoneczne

W drugiej połowie XIX wieku grusza Dziekanka Czerwona była polecana w Niemczech do obsadzania dróg. Osiąga średnie rozmiary jako drzewo.

Odporność: dobra

Ciekawostki

• Niewykluczone, że grusza Dziekanka Czerwona ma metrykę znacznie starszą niż XVIII wiek. W 1790 roku znalazł ją niemiecki lekarz i pomolog August Fredrich Adrian Diel (1756-1839). Rosła na dziedzińcu klasztoru kartuzów (zakonu o bardzo surowej regule) w Paryżu. Nie wiadomo, kto ją tam posadził.

• Grusza Dziekanka Czerwona ma owoce niezbyt atrakcyjne z wyglądu, pasujące do ascetycznego trybu kartuzów. Jednak prawdopodobnie dlatego, choć ma bardzo smaczne owoce, nigdy nie była bardzo popularna w ogrodach. W XIX wieku lubili ją Niemcy. Dziś nawet w Niemczech grusza Dziekanka Czerwona to rzadkość.

• Na przełomie XIX i XX wieku grusza Dziekanka Czerwona była sadzona w ogrodach szkolnych w Polsce. Była bowiem lubiana przez dzieci.

 

O innych odpornych i starych odmian grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Ogród szkolny”, Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku

Publikacja rysunku gruszy Dziekanki Czerwonej z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii