Jej bardzo smaczne owoce dojrzewają na przełomie września i października. Grusza Bera Liońska to stara odmiana sprzed 1800 roku. Jest trochę kapryśna, ale ma też atut: można ją sadzić w górach.

Inne nazwy: Albertine, Bera Lyońska, Beurre de Merode, Beurré de Mérode Westerloo, Beurre de Westerloo, Die Doppelte, Die Doppelte Philippsbirne, Philipsbirne, Double Philippe, Doyenne Bussoch, Doyenne de Merode, Dubbele Flip, Filip, Merodesparon, Nouvelle Boussoch, Philippe Double

Pochodzenie: około 1800 rok (Belgia)

Dojrzewanie: wrzesień-październik (IX-X)

Owoce: duże (długość 8-9 cm); lekko pękate; skórka najpierw w kolorze zielonym, a potem żółtym, z lekkim rumieńcem od słonecznej strony, z licznymi małymi i dużymi plamkami w kolorze rdzawobrązowym; miąższ żółtawobiały, bardzo smaczny, masłowaty, słodki i orzeźwiający; w chłodne lata owoce mogą być bez smaku (dawniej określano je jako „rzepowate”)

Sezon na gruszki Bery Liońskie jest krótki. To zwykle 2 tygodnie. Nie nadają się do dłuższego przechowania.

Przeznaczenie: pyszne owoce deserowe, do jedzenia na surowo

Gleba: raczej żyzna, ale dobrze rośnie też na piaszczystej, zwłaszcza z domieszką gliny

Na mniej żyznych glebach owoce są średniej wielkości.

To jedna z nielicznych grusz znosząca warunki górskie. Można ją spotkać nawet w Alpach! Toleruje kamienistą glebę i wiatr.

Stanowisko: słoneczne

Odporność: dość dobra; wrażliwa na mróz w młodym wieku

Na suchych glebach bywa atakowana przez parcha, zaś na zbyt mokrych – choroby grzybowe.
Bera Liońska ogólnie rośnie jednak zdrowo, zwłaszcza w starszym wieku. Nawet jeśli zachoruje, potrafi sobie poradzić z chorobą bez chemii. To jedna z największych rozmiarami grusz (jako drzewo).

Ciekawostki

• Odmianę Bera Liońska znalazł Jean Baptiste van Mons – belgijski botanik i pomolog, około 1800 r. w Belgii. Van Mons był wówczas młodym chłopakiem (żył w latach 1765-1842).

• W XIX wieku Bera Liońska zdobyła dużą popularność we Francji i Wielkiej Brytanii.

• Na przełomie XIX i XX wieku uważano, że owoce Bery Liońskiej są najlepsze do jedzenia po kilkutygodniowym przechowaniu w piwnicy, zawinięte oddzielnie w bibułki.

• W XIX wieku Belgowie i Francuzi nazywali tę odmianę Beurre de Merode i Beurre de Westerloo – na cześć hrabiów Merode-Westerloo.

• Ta odmiana była polecana do uprawy na ziemiach polskich przez IV Zjazd Owocoznawców, który odbył się w 1909 roku w Częstochowie

Lista innych starych odmian grusz sprzed 1914 roku CZYTAJ TUTAJ

Źródło:

• Wiedza własna
• Sad i ogród owocowy, Edmund Jankowski, 1912 rok
• Deutsche Pomologie, Wilchelm Lauche, 1882-1883 roku
• De Nederlandsche Boomgaard, 1868 rok
• Ogrodnik Polski, 1894 rok

Publikacja ryciny gruszki Bera Liońska z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii