W słoneczne lata jej gruszki mają smak słodkich melonów. Grusza Bera Diela to bardzo stara odmiana, ale kapryśna. Młode drzewko można także kupić w Polsce.

Inne nazwy: Beurre de Gelle, Beurre des Trois Tours, Beurre de Yelle, Beurre Diel, Beurre Du Roi, Beurre Incomparable, Beurre Magnifique, Beurre Royal, Celeste, Diels Butterbirne, Dila, Dila Masłówka, Dorothee, Dorothee Royal, Drijtoren, Grosse Dorothe, Guilaume de Nassau, Masłówka Diela, Melon de Kopp, Melonpeer

Pochodzenie: 1811 rok (Belgia)

Dojrzewanie: listopad-styczeń (XI-I)

Gruszki Bera Diela zbiera się najpóźniej w październiku (X). Jeśli zbyt długo dojrzewają na drzewie, tracą wykwintny smak. Po zebraniu przechowuje się je w chłodzie, np. piwnicy, lodówce.

Owoce: bardzo duże, duże i średniej wielkości (długość 8-11 cm); skórka zielonożółta z lekką rdzą, czasem z rumieńcem; lekko niekształtne; bardzo smaczne, słodkie, masłowe

Jej owoce, gdy lato jest słoneczne, przypominają smak słodkich melonów. W chłodne lata grusza Bera Diela może mieć owoce o posmaku rzepkowatym i gorzkim.

Już 100 lat temu uważano, że grusza Bera Diela ma owoce luksusowe, wyborne w smaku, ale niełatwe do wyhodowania. Nigdy nie były bardzo popularne, ale zawsze pożądane na stołach.

Przeznaczenie: owoce deserowe do bezpośredniego spożycia, do ciast, na kompoty

Gleba: żyzna, ale toleruje też mniej urodzajną ziemię

Na suchej glebie grusze Bera Diela rodzą małe owoce. Bardzo lubią nawożenie. Gdy gleba jest żyzna, owoce mogą mieć nawet po 30 dag.

Stanowisko: słoneczne, koniecznie zaciszne

Grusza Bera Diela najlepiej rośnie od strony południowej oraz wschodniej. Musi być zasłonięta, ponieważ jej gruszki opadają za wcześnie na silnym wietrze. Kiedyś mawiano, że to grusza, która boi się burzy. Bo podczas nawałnicy mogą opaść gruszki.

Lubi rosnąć obok nagrzewających się za dnia murów.

Grusza Bera Diela rośnie szybko. Można ją silnie ciąć. Owocuje średnio i bardzo obficie.

Oporność: średnio odporna na mróz (młode drzewka trzeba zabezpieczać na zimę), dość wrażliwa na choroby grzybowe i pękanie owoców

Grusza Bera Diela jest kapryśna, ale potrafi się regenerować po chorobach i zimowych uszkodzeniach.

Zapylacze: Bera Bosca, Bera Hardego, Bergamota Esperena, Bonkreta Williamsa, Dobra Ludwika, Grumkowska, Hardenpont Zimowa, Jozefinka, Konferencja, Krzywka, Lipcówka Kolorowa, Paryżanka, Patawinka, Żołnierz

Ciekawostki

• Grusza Bera Diela to odmiana belgijska z 1811 roku. Odkrył ją ogrodnik o nazwisku Meuris.

• Nazwę nadał jej Jean Baptiste van Mons (1765-1842) – słynny belgijski botanik i pomolog. Otrzymała nazwisko innego słynnego pomologa i lekarza Augusta Fredricha Adriana Diela (1756-1839). Miał on w swoich sadach ponoć 12.000 drzew owocowych!

• Grusza Bera Diela była sadzona w sadach przy polskich szkołach już w XIX wieku. Jej pyszne owoce bardzo lubiły dzieci.

• Choć grusza Bera Diela nie jest łatwa w uprawie, nadal można kupić młode drzewka, także w Polsce. Dość często można ją spotkać w sklepach oraz ogrodach w Belgii, Bułgarii, Francji i na Węgrzech.

 

O innych starych odmianach grusz CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Sadownictwo gospodarskie” z 1902 roku Władysława Tynieckiego
*„Ogród szkolny” z 1889 roku Franciszka Langauera i Eustachego Wołoszczaka
*”O sadownictwie i ogrodnictwie”, Szymon Śmigaj, 1919 rok
*”Deutsche Pomologie” Wilchelma Lauche z 1882-1883 roku

Publikacja ryciny z XIX wieku za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii